کودک اسیر پدر و مادری بی مسئولیت

سینما اعتماد ، صاحبه پویان مهر ، فیلم نپتون به کارگردانی محمد ابراهیم غفاریان  یک درام اجتماعی است که در واقع  تنهایی یک کودک را در عین داشتن خانواده به تصویرمی کشد، از این رو  نام اثر را نپتون نهادند، در توضیحات عوامل کار آمده  یک سال زمینی معادل ۱۶۵ سال در نپتون است، یعنی روایت کودکی پیر که اسیر پدر و مادری بی مسئولیت است که آسیب و اضطرابی فزاینده به او وارد می کنند، قصه را بسیار زیبا بیان می کند و در یک پیام واضح کاراکتر کودک را با ظاهری شبیه جوکر نشان میدهد، می خندد اما سخت و شاید با روحی بی هویت و مسموم،  زنی هنرمند را می بینیم که از مادر بودن شانه خالی می کند و به دنبال هویت مستقل است، همسرش دلسرد شده و خیانت می کند و در جای دیگرخانواده ای مهاجر که یک والد تمام عیارند.

فیلمنامه را در رعایت نکات فنی یک اثر سه پرده ای موفق ندیدم،کاراکترهایش را خوب معرفی می‌کند ولی در یک چهارم ابتدایی فیلم شاهد کشش خوبی نیستیم، شخصیت های پیش برنده پیرنگ را با دغدغه های ذهنی شان از همان ابتدا درک می کنیم، در دقیقه بیست و هفت اتفاقی می افتد که گمان می رود عطف اول است اما اینگونه نیست،چرا که ارتباطی به پیرنگ اصلی ندارد و صرفا یک خرده پیرنگ قویاست، به همین خاطر از نظرم در عطف بندی و داشتن عنصر ارتباطیمحروم است.

تدوین در مواردی موفق و در مواردی دچار ضعف است، ریتم تا میانه کند است و نماهایی مازاد دارد.

دیالوگ پردازی از نظر محتوا خوب است و پیام را منتقل می کند اما زیاداست، می توانست گزیده تر و کم تر باشد.

شخصیت پردازی زیبایی دارد، کاشت و برداشت هرکدام را رعایت کرده و رها نمی کند، هرکسی که در فیلم حضور دارد قصه مربوط به خود و پیامی مشخص دارد، ایده اصلی فیلم را در دقایق پایانی اثر توسط ریش سفید رک و روشن بیان می کند تا جای شبهه باقی نگذارد.

بازی تعدادی از بازیگران بخصوص پیشکسوت گرامی آقای مسعود کرامتی و جناب امین میری، باورپذیر و بی نقص و تعدای دیگر متوسط تلقی می شود از دلایل آن هم می توانم به انقباض جسمانی و در نیاوردن لحن اشاره کنم،  بازیگران کودک و نوجوان اما در بیان دیالوگ و آوای کلام موفق اند، زبان بدن خوب دارند و در شخصی کردن نقش پیروزند.

در بخش میزانسن با درصد بالایی خوب عمل کرده اند، طراحی صحنه خوب دارد، فضای خانه مربوط به هر کاراکتر را مناسب اوضاع روحی و شرایط اقتصادی شان طراحی کرده، ساختمان نیمه کاره، دیواری که خراب میشود و شبیه به نقشه ایران می شود بر اثرگذاری دیالوگ می افزاید ،  طراحی لباس درست دارد، زیبایی بصری را در نظر گرفته، رنگ را در انتخاب لباس رعایت کرده اند.

کارگردان در توجه به رنگ و نور که در هنگام احساسات متفاوت نظیر سردیر رابطه عاطفی و تنهایی تغییر می‌کند و همینطور گریم و  البته بازی گرفتن از کودکان موفق است اما در عدم توجه به بازنگری متن برای تشخیص صحنه های اضافی و البته تدوین که ریتم اثر را کند کرده است مسئول میدانم.

در پایان می خواهم  تشکر کنم بابت پایان بندی خوبی که فقط با تصویرو بدون دیالوگ است، برای فهم آنچه قرار است از هر کاراکتر  بدانیم نیاز به شنیدن نیست با نگاه به پرده هدف منتقل می شود این  همان زبان سینماست، تصویر، یک دقیقه پایانی اثر بی نظیر بود.