«نبودنت » به سراغ ترسی می رفت از جنس ترس معین!

سینما اعتماد ، لقمان مداین ، در فیلم «نبودنت »محتوا را مثبت می دانم، دست بر روی ترس مواجه شدن می گذاشت، از جنس همان ترسی که جناب معین و خیلی از ایرانی های دیگر نسبت به آمدن به ایران دارند،

می ترسند از مواجه شدن، پیام فیلم واضح بود، گاهی تابویی که ما می سازیم از سرابی که پیش روست وحشتناک تر است، می بینیم که وقتی پدر خانواده رازش را عیان می سازد دیگر تهدیدی مقابلش قرار نمی گیرد، ترس ها از بین می روند و او به روند عادی باز می گردد و این همان اشاره واضح است که اگر ترس را زیر پا بگذاری و برگردی، همه چیز به روال عادی باز می گردد و حل می شود.

فیلمنامه شروع خوبی کاشته، اما دیالوگ پردازی ها گنگ است، کشمکش هایش کشش ندارد، عطف بندی های ضعیف دارد، گره گشایی به دست نویسنده انجام‌می شود، پیرنگش ناقص است، عنصر ارتباطی ندارد اما قهرمان و ضد قهرمان و پیردانای خوبی دارد.

صدا شفاف نبود و بم بود، موسیقی متن و افکت خوبی داشت، اصلاح رنگ و نور مناسبی کرده بود، تدوینش اسیر تکرار الگوهای مکرر بود، مدام دوربین را به حرکت آونگ وار در می آورد تا بهم ریختگی ذهن کاراکتر را نشان دهد، می توانست چینش نمای بهتری داشته باشد اما نداشت، می توانست حذف پلان مازاد کند اما نکرد، ریتم ثابتی داشت و نمای واکنشی خوبی انتخاب نکرده بود.

میزانسن را خوب دیدم، طراحی صحنه مناسبی داشت با دیتایی که کرفتیم هم خوانی می کرد، با خاستگاه اجتماعی هم خوانی داشت،  طراحی لباسش خوب بود با طبقه فرهنگی همسو بود، گریم کاراکترها ترمیمی و طبیعی بود، اما اثری از توجه به رنگ و جزئیات در هیچکدام ندیدیم.

کارگردان را در زاویه بندی و رعایت خط فرضی موفق دانسته اما در عدم رعایت اصلاح رنگ و نور، نماهای واکنشی و رنگ پردازی، در عین حال حجم انبوهی از باگ های فیلمنامه صاحب تقصیر می دانم.