شور عاشقی تئاتر تلویزیونی بود!

سینما اعتماد ، لقمان مداین ، محتوای فیلم «شور عاشقی»کاروان اسرا بعد از شهادت امام‌حسین(ع) بود اما حرف جدیدی نداشت، زاویه نگاه تازه ای باز نکرده بود، چیزی به معلومات مخاطب نمی افزود، شبیه سریالی تلویزیونی بود که هدف دارد تایم لاین را پر کند.

چهره پردازی کاراکتر ها خیلی خوب بود جذاب بود، ابتکار داشت و طبیعی بود، از رنگ پوست تا رنگ مو و محاسن تا رنگ چشم ها متناسب مردم آن مرز و بوم بود، میزانسن مثبتی طرح کرده بود که با خواست پیرنگ تطابق داشت، طراحی لباسش ساده و کلیشه ای بود، زیبایی شناسی بصری داشت و بر رنگ توجه خاصی کرده بود.

فیلم از فیلمنامه ای ضعیف رنج می برد، دیالوگ هایش گل درشت، کلیشه ای و غیر روان بود، طرح کنش مناسبی نداشت، عنصر ارتباطی و عطف بندی قوی نداشت، تعلیق ضعیف بود، کشمکش هایش کشش ایجاد نمی کرد و فیلم را قربانی خود ساخته بود.

صدای تمییز و شفافی و نریشنی بم داشت، موسیقی متنش خوب بود، افکت های نه چندان خوب برگزیده بود، تدوین نمای ری اکشن مثبتی نداشت، حذف سکانس مازاد نکرده بود و چینش نمایش می توانست بهتر باشد تا فیلم از ریتم نیافتد، شروعش را دیر رسیدم و فرصت نشد تا بتوانم آن را بسنجم که امیدوارم خوب بوده باشد. اصلاح رنگ و نورش اما خوب بود.

نقش آفرینان پر پتانسیلی داشت که می دانیم از المان های جسمانی، میمیک خوب صورت و ادای دیالوگ توانمندی برخوردارند اما به ناچار قربانی متن ضعیف شدند.

کارگردان را بخاطر چکش کاری نکردن فیلمنامه، زوایای دوربین و قاب بندی های ضعیف و تمرکز بر استقرار، عدم نظارت بر تدوین و نریشن و طراحی لباس دارای ضعف و بخاطر نظارت بر گریم، طراحی صحنه قابل تحسین می دانم.