سریال‌هایی که حس ناامیدی را به مردم تزریق می‌کند

 حالا پس از حدود 45 سال از ساخت فیلم هانری ورنوی یا بهتر بگویم آشود مالاکیان انگار برخی از فیلمسازان و سریال‌سازان ایرانی پای در مسیری گذاشته‌اند که ورنوی و فیلمسازانی طی کرده‌اند که در نزاع قدرت فاسد (شر) با طالبان حقیقت و پاکی (شر) آگاهانه یا نا‌آگاهانه دست شر را بالا برده‌اند.

فیلم‌ها و سریال‌هایی که در نگاه اول نشان از بیان معضلات و زشتی‌های جامعه دارد و به نظر می‌رسد ماموریت اصلی‌شان زدودن ناپاکی‌ها از چهره اجتماع است. نمونه هم کم ندارد و با راه‌اندازی و فعال شدن پلتفرم‌ها بیشتر هم شده است. با این سریال‌ها پای آقازاده‌ها، مافیای قدرت، آدمکش‌ها، باند فساد و… به دنیای سریال‌سازی ایران باز شده. نمونه‌اش آقازاده، شریک جرم، هفت، مرداب و… است.

قصدم بستن در انتقاد و نشان دادن زشتی‌های جامعه نیست که همانند فروغ فرخزاد معتقدم زشتی‌های دنیا بیشتر می‌شود اگر بر آنها چشم ببندیم. ایرادم به برجسته کردن توانایی کسانی است که قدرت و بی‌رحمی‌شان باعث گسترش زشتی و ناملایمات اجتماعی می‌شود. آیا این درشت نمایی باعث ایجاد ذهنیت در کسانی که آنها را نمی‌خواهند، نمی‌شود؟ ته دل‌شان را خالی نمی‌کند؟ ترس به جان‌شان نمی‌اندازد؟ این فکر را ایجاد نمی‌کند که بهتر است تلاش بیهوده نکنیم و تسلیم قدرت ایشان بشویم؟ آیا پشت چنین آثاری کسانی که از این بزرگ‌نمایی سود می‌برند پنهان نشده‌اند؟ آیا قرار نیست ایجاد هراس باعث ماندگاری شرایطی بشود که فساد را دامن می‌زند و عده‌ای قلیل با قدرت نامشروع جمعی عظیم را به زانو در می‌آورند. به گمانم جای فیلم‌های مثل در بارانداز ساخته الیا کازان در میان این سریال‌ها که شریک نا امید کردن مرد هستند، خالی است. قدرت فاسد هر چقدر هم قوی باشد در مقابل عظمت پاکی شکست خواهد خورد. حتی اگر این گفته شعار هم باشد از کنار کسانی که از ترس مردم نان می‌خورند بهتر است.