سازمان سینمایی و خانه سینما پاسخ دهند!
اگر مديران سينمايي اندكي به خود زحمت مي‌دادند، قطعا تا به امروز مي‌توانستيم شاهد كارهاي بزرگي باشيم. متاسفانه به اندازه‌اي كه به دنبال برگزاري جشن و جشنواره هستيم به وضعيت زندگي ولي‌نعمتان اين جشن‌ها و فستيوال‌ها اهميتي نمي‌دهيم.
به گزارش سینما اعتماد ، شاهپور محمدی در روزنامه اعتماد نوشت: به آخر سال نزدیک می‌شویم . نوروز امسال نیز مصادف شده است با ماه مبارک رمضان . این به معنای آن است که اگر هزینه‌های عید و ایام نوروز برای قاطبه سینماگران در حالت عادی کمرشکن بود، هم اکنون مایحتاج مربوط به ماه مبارک رمضان هم به آن افزوده خواهد شد.
یکی از وظایف اصلی خانه سینما و سازمان سینمایی کشور ایجاد رفاه لازم برای جامعه سینمایی کشور است که سالیان سال است این موضوع به حاشیه رفته و معلوم نیست چه زمانی قرار است مدیران این بخش‌ها اندکی به خود آمده و با توجه به شرایط اقتصادی اهالی سینما، در این زمینه‌ها حرکتی از خود نشان دهند.
اگر مدیران سینمایی اندکی به خود زحمت می‌دادند، قطعا تا به امروز می‌توانستیم شاهد کارهای بزرگی باشیم. متاسفانه به اندازه‌ای که به دنبال برگزاری جشن و جشنواره هستیم به وضعیت زندگی ولی‌نعمتان این جشن‌ها و فستیوال‌ها اهمیتی نمی‌دهیم. چرا سازمان سینمایی و خانه سینما که از امکانات دولتی برخوردارند با کمک هم تا به امروز یک فروشگاه رفاهی برای اعضای خانه سینما تشکیل نداده‌اند تا حداقل بخشی از نیازمندی‌ها از این طریق تامین شوند؟
بارها این موضوع را رسانه‌ای کرده‌ایم که هر سندیکایی در این کشور از یک تعاونی رفاهی برای اعضای خود برخوردار است، اما چرا سینماگران نباید از چنین امکاناتی برخوردار باشند؟ مدیران سینمای کشور پاسخ دهند که چرا وضعیت رفاهی سینماگران از اولویت لازم برخوردار نیست و کی قرار است اقتصاد و معیشت و رفاه این طیف فرهنگساز جامعه به یک سرانجام مناسبی برسد؟ با وضعیت موجود باید گفت مدیران منتخب فرهنگی دولت یا به وظایف خود اشراف و احاطه ندارند؟ یا از مشکلات جامعه سینمایی کشور بی‌اطلاعند؟ یا زحمت برخی کارها را نمی‌خواهند متقبل شوند؟ یا دغدغه لازم را دارند و دست‌شان بسته است که اگر چنین باشد قابل توجیه نیست و باید با تلاش بیشتر مکانیسم لازم را به هر شکل ممکن پیدا کنند.
یا حمایت‌های معیشتی ناچیز سالیانه و هراز گاهی صندوق هنر، خیال‌شان را از بابت تامین معیشت سینماگران راحت ساخته است! که در هر حالت ذکر شده، زیر سوالند! خانه سینما پاسخ دهد که چرا به عنوان یک سندیکای فعال عمل نمی‌کند؟
توضیح دهد که موانع چنین حرکت‌هایی چیست و کجاست و چرا انگیزه‌ای برای ایجاد چنین امکاناتی برای اهالی سینما در این خانه وجود ندارد؟ هر سندیکایی در این کشور، کم یا زیاد دارای یکسری امکاناتی است، چرا در خانه سینما از این‌گونه فعالیت‌ها خبری نیست؟
چرا اعضای این مجموعه صنفی که بالغ بر ۶ هزار نفر عضو رسمی دارد، باید از یکسری امکانات معمولی و حداقلی مثل تعاونی مصرف رفاهی و غیره محروم بمانند؟ مشکل کار کجاست؟ هیات مدیره خانه سینما پاسخ دهند که کار اصلی و مهم ایشان در این خانه چیست و در جهت رفاه اعضای این خانه کدامین کار مفید و چشمگیر را انجام داده‌اند؟ چرا سازمان سینمایی نه خود برای چنین حرکت‌هایی پیشقدم می‌شود و نه خانه سینما را برای چنین کارهایی ملزم می‌کند و نه تعامل و همکاری بین این دو برای این‌گونه فعالیت‌ها دیده می‌شود. وقتی خانه سینما از سازمان سینمایی کشور بودجه می‌گیرد چرا به فکر اعضای خود نیست؟
چرا سازمان سینمایی به عنوان بالاترین مقام اجرایی دولتی به نحوه عملکرد این خانه نظارت نمی‌کند؟ چرا پرسشگری صورت نمی‌گیرد؟ چرا تعامل و همکاری تنگاتنگ با خانه سینما از طرف سازمان سینمایی کشور احساس نمی‌شود؟ اگر هم چنین همکاری‌هایی وجود دارد چرا در عمل دیده نمی‌شوند؟ وقتی حرکتی در این زمینه‌ها از هیچ کس و هیچ بخشی دیده نشود، آیا به معنای این نیست که چنین مفاهیمی برای مجموعه مدیریتی سینمای کشور اهمیت چندانی ایجاد نمی‌کند؟ هیات مدیره و سخنگوی خانه سینما و مسوول سازمان سینمایی به‌طور شفاف توضیح دهند که چرا کاری برای ارتقای وضعیت زندگی اصحاب سینما صورت نمی‌گیرد؟
اگر هم موانع و محدودیت‌هایی برای چنین فعالیت‌هایی وجود دارد چرا با صراحت اعلام نمی‌کنند تا همگان از آن اطلاع پیدا کنند. خانه سینما یا سازمان سینمایی ملک و اداره و دفتر شخصی کسی نیست که بخواهد در این زمینه‌ها کم کاری کند و مورد بازخواست قرار نگیرد. خانه سینما نباید فعالیت‌های خود را در حد صدور بیانیه‌های مختلف صنفی هر از گاهی محدود کند. وقتی تلاش و فعالیتی از سوی این دو واحد صنفی و سازمان دولتی در جهت رفاه سینماگران کشور که اولویت مهم و امروز این قشر فرهنگی است، مشاهده نشود، پس حضور این عزیزان در پشت این میزهای مدیریتی چه معنایی می‌تواند داشته باشد؟ سکوت و بی‌تفاوتی و کم توجهی مدیران فرهنگی کشور تا کی قرار است نسبت به چنین مقوله‌های مهمی که با زندگی خانوادگی تک‌تک اعضای خانه سینما ارتباط پیدا می‌کند، ادامه داشته باشد؟ ایجاد یکسری امکانات فروشگاهی حداقلی، با کمک دولت برای سینماگران این کشور که بیشترین آسیب‌ها را از وضعیت موجود اقتصادی جامعه می‌بینند، چرا باید اینقدر کار سختی باشد؟! یعنی با وجود این همه مدیر در سازمان سینمایی و خانه سینما تا به امروز برای‌شان مهم نبوده که جایگاه امور رفاهی سینماگران کجاست؟ سازمان سینمایی که موضوعی مثل ممنوع‌الفعالیتی بازیگران سینما را بلافاصله و با شتاب و سرعت بیشتری رسانه‌ای می‌کند، چرا جهت ایجاد یک تشکیلات رفاهی برای سینماگران که با زندگی و معیشت آنها ارتباط مستقیم پیدا می‌کند، تعجیل نمی‌کند؟ اگر هم بحث محدودیت بودجه و منابع مالی این وسط مطرح است، همگان به خوبی می‌دانیم که هیچ مرجع و مقام دولتی یا حتی خصوصی در این کشور برای این‌گونه فعالیت‌های مفید و تامین امکانات و ملزومات هنرمندان جامعه نه تنها مخالفتی نمی‌کند، بلکه به دلیل اهمیت کارکرد این قشر فرهنگساز کشور با افتخار نیز پیشقدم می‌شود . منتها مهم حرکت و خواستن است که از آن خبری نیست.
اگر هم پاسخ این است که در بخش‌هایی مثل ساخت مسکن و سالن‌های جدید سینما و… به کارهای بنیادی دست زده‌اید، باید گفت که متاسفانه اولویت‌ها را تشخیص نداده‌اید. یک سینماگر برای اینکه بتواند به کارهای فکری و هنری امروز خود بپردازد، نیازمند یک آرامش نسبی و حداقلی است که آن هم با تامین مایحتاج عمومی و ملزومات اولیه مسکن او مثل تامین رهن و اجاره‌خانه و… ارتباط پیدا می‌کند. نکته مهمی که متاسفانه بدان توجه کافی نمی‌شود و نیازمند تعمق و ژرف‌اندیشی بیشتر است.
مستندساز و منتقد
