در سوگ پرچمدار تنبک‌نوازی ایران| برای درگذشت استاد محمد اسماعیلی
استاد اسماعيلي از جايگاه والايي در موسيقي ايران برخوردار هستند. يكي از وجوه مهم شخصيت ايشان اين است كه حلقه، زنجيره و پل ارتباطي امروز و گذشته به شمار مي‌روند. كسي كه چنين جايگاهي دارد بالطبع فقدانش درد بزرگي براي جامعه موسيقي خواهد بود.
به گزارش سینما اعتماد ، سعید ثابت در روزنامه اعتماد نوشت: با درگذشت استاد محمد اسماعیلی، موسیقی ایران یکی از وزنه‌های مهم خود را از دست داد. یکی از آن استادانی که بی‌شک نبودشان تا همیشه در عرصه موسیقی ایران احساس خواهد شد. اگرچه موسیقی ایران وزنه‌های ارزشمندی دارد، اما نباید فراموش کرد که خیلی از این هنرمندان بی‌بدیل و یگانه‌اند و نمی‌توان جایگزینی برای‌شان در نظر گرفت.
بی‌بدیل و یگانه از این جهت که اساسا هنر واقعی دیده‌ای منحصربه‌فرد و اصولا ذاتی است. به این معنا که نمی‌توان کسی را با واسطه از قریحه هنری برخوردار کرد. اگرچه اقسام هنرها را در سطوح مختلف و آکادمیک آموزش می‌دهند، اما در این مراکز فقط می‌توان دانش موسیقی را فراگرفت و اگر جوهره و درون‌مایه آن هنر در افراد وجود نداشته باشد، آن فرد صنعتکار تربیت می‌شود نه هنرمند؛ از این رو باید گفت به این زودی‌ها نمی‌توان جایگزینی برای افرادی همچون استاد محمد اسماعیلی یافت. درون‌مایه استاد مانند هر هنرمند بزرگ دیگری، تنها از آن خودش بود و این یعنی کسی نمی‌تواند جای ایشان را پر کند.
استاد اسماعیلی از جایگاه والایی در موسیقی ایران برخوردار هستند. یکی از وجوه مهم شخصیت ایشان این است که حلقه، زنجیره و پل ارتباطی امروز و گذشته به شمار می‌روند. کسی که چنین جایگاهی دارد بالطبع فقدانش درد بزرگی برای جامعه موسیقی خواهد بود. کسی که ستونی بود برای پابرجا ماندن پلی میان نسل‌های موسیقی. امیدواریم باشند کسانی که بتوانند میراث و تجربه گرانبهای اساتیدی چون استاد محمد اسماعیلی را به نسل‌های نوآمده و هنوز نیامده منتقل کنند و تجربه‌های ارزشمند گذشته موسیقی را در اختیار علاقه‌مندان و خصوصا استعدادهای آینده‌دار موسیقی قرار دهند.
استاد محمد اسماعیلی پرچمدار تنبک‌نوازی ایران بودند و به نظرم لقب «اسطوره» به درستی برازنده ایشان است. افرادی مانند ایشان هستند که می‌توانند یک مکتب را زنده نگه دارند.
مکتب تنبک‌نوازی در ایران با محمد اسماعیلی رشد کرد و در زمان حیات ایشان حفظ شد. در واقع استاد اسماعیلی، ادامه‌دهنده راه استاد حسین تهرانی بودند. بعد از استاد تهرانی کسی باید پرچم تنبک‌نوازی ایران را به امانت می‌گرفت و حمل و حفظ می‌کرد؛ آن فرد بی‌شک استاد محمد اسماعیلی بود. من به عنوان کسی که با ایشان همکاری و مراوده داشته، شاهد بودم که برای بالا نگهداشتن این پرچم چقدر تلاش کردند هم قبل از انقلاب و هم بعد از آن. بعد از انقلاب با وجود تمام مسائلی که خصوصا در سال‌های اول وجود داشت، ایشان به راه‌شان ادامه و این هنر را گسترش دادند. اجرای برنامه‌های مختلف، تالیف کتاب، پرورش هنرجو و… گواه جایگاه ایشان به عنوان کسی است که هنر تنبک‌نوازی را گسترش داده است. «صبر بسیار بباید پدر پیر فلک را/ تا دگر مادر گیتی چو تو فرزند بزاید» زمان زیادی باید بگذرد که موسیقی ایران هنرمندی مانند استاد محمد اسماعیلی به خود ببیند. یاد و نامش در تاریخ هنر این سرزمین جاودانه خواهد ماند.
