در دانشگاه‌ها چه خبر است؟ ارزیابی صحبت‌های درست و دقیق دکترپزشکیان
روايت دكتر سراج‌زاده خيلي عجيب است. ايشان نوشته: «بلافاصله تصوير حكم را با تلگرام و اطلاعات درخواستي را هم با تلگرام و پيامك فرستادند»! با تلگرام؟ اين شتابزدگي و تعجيل براي چيست؟
به گزارش سینما اعتماد محسن آزموده در روزنامه اعتماد نوشت:
در روزهای اخیر، در میانه شلوغی اخبار مربوط به انتخابات، از گوشه و کنار خبرهایی می‌رسد مبنی بر بازنشستگی زودهنگام برخی اساتید یا عدم تمدید قرارداد و قطع حقوق برخی دیگر. در یک مورد مشهور، دکتر سید حسین سراج‌زاده، استاد نام آشنای علوم اجتماعی و رییس پیشین انجمن جامعه‌شناسی متنی را در شبکه‌های اجتماعی منتشر کرده و نوشته که وسط جلسه دفاع دکترا او را به دفتر می‌خوانند و بی‌مقدمه و بدون هیچ گونه اطلاع قبلی، حکم بازنشستگی زودهنگامش را به او ابلاغ می‌کنند. دکتر سراج‌زاده در همین متن خبر بازنشستگی زودهنگام دکتر رسول رسولی‌پور، عضو هیات علمی گروه فلسفه دانشگاه خوارزمی را هم مطرح می‌کند. هر دو استادانی بسیار خوشنام، موثق و مورد علاقه و احترام دانشجویان و اساتید.
واقعا در دانشگاه‌ها چه خبر است؟ چرا تصمیم‌گیرندگان اینقدر هول و ولا دارند که این انسان‌های شریف و خدوم و محترم را هر چه زودتر از دانشگاه بیرون کنند؟ چرا باید حکم بازنشستگی یک استاد، بدون آگاهی قبلی و این‌طور به او ابلاغ شود؟ در یک سیستم اداری که برای ارسال یک درخواست باید هفته‌ها و ماه‌ها دوندگی کرد و منتظر ماند و از این اتاق به آن اتاق رفت و دم این و آن را دید، چطور می‌شود که به یک استاد می‌گویند، همین امروز و حالا، شماره حسابت را بده تا کارهای بازنشستگی‌ات را انجام دهیم، آن هم در حالی که در تقویم دانشگاهی، ترم تازه به پایان رسیده و تا سال تحصیلی جدید، سه ماه مانده و اداره‌های دانشگاه، تا سه ماه دیگر کار چندانی ندارند و می‌توانند سر فرصت این کارها را انجام دهند.
روایت دکتر سراج‌زاده خیلی عجیب است. ایشان نوشته: «بلافاصله تصویر حکم را با تلگرام و اطلاعات درخواستی را هم با تلگرام و پیامک فرستادند»! با تلگرام؟ این شتابزدگی و تعجیل برای چیست؟ مگر خدای نکرده و زبانم لال، با مجرمی خطرناک طرف هستند که می‌خواهند هر چه زودتر او را به سزای اعمالش برسانند؟ از نوشتن این تعابیر برای دکتر سراج‌زاده که نمونه ادب و شرافت هستند، شرم دارم. شخصیتی متین و با عملکردی درخشان و کارنامه‌ای پربار. وضعیت مشابهی برای دکتر رسول رسولی‌پور پیش آمده. ایشان هم از استادان محبوب و محترم دانشگاه خوارزمی هستند که به نوشته دکتر سراج‌زاده «به شهادت قاطبه همکاران از فضل و کمال علمی و اخلاقی والایی برخوردار است، چند دوره با رای اعضای هیات علمی رییس دانشکده ادبیات بوده، در سطح ملی و بین‌المللی در رشته خودش (فلسفه دین) شناخته شده است، برای تدریس در سایر دانشگاه‌ها از جمله دانشگاه تهران از او دعوت می‌شود، دانشجویان از عملکرد آموزشی او فوق‌العاده راضی هستند و خلاصه اگر در دانشگاهی معیارهای علمی و اخلاق حرفه‌ای حاکم باشد، وجودش برای رشته خودش و دانشگاه باعث افتخار و آبرو است».
باز وضعیتی مشابه برای دکتر حسین شیخ‌رضایی، استاد فلسفه و مطالعات علم در موسسه پژوهشی حکمت و فلسفه ایران پدید آمده است. او هم یکی از پرکارترین و باسوادترین و محترم‌ترین استادان فلسفه در ایران است که سال‌هاست به کار علمی مشغول است و در کنار کار دانشگاهی و نگارش و ترجمه کتاب‌ها و مقالات تخصصی، به نشر فکر و اندیشه و آموزش عمومی فلسفه و علوم انسانی هم کمک کرده و اقداماتی ارزشمند در این زمینه‌ها صورت داده است. حالا به یک‌باره خبر می‌رسد که قرارداد او بعد از هفده سال همکاری دیگر تمدید نمی‌شود و حتی امکان همکاری او تا پایان سال نیز منتفی است. از قرار اطلاع، بعد از انواع و اقسام اختلال‌ها در تبدیل وضعیت که بیش از سه سال طول کشیده، در سه روز کاری متوالی، پرونده او در روزهای پایانی خرداد تعیین تکلیف شده است. این سرعت و پیگیری بی‌سابقه است. جالب‌تر اینکه در این ماجرا رویه‌ها و آیین‌نامه‌های خود وزارت علوم نیز رعایت نشده است، از جمله اینکه هر گونه استعلامی که بخواهد به قطع همکاری منجر شود، مستلزم آن است که پرونده در شورای تحقیق بررسی شود. علاوه بر این، بعد از درگذشت رییس‌جمهور پیشین، آقای مخبر معاون اول در متنی به سازمان‌های اجرایی ابلاغ کرده است که هر گونه تغییر در نیروی انسانی تا بعد از اتمام انتخابات مجاز نیست.
هفته پیش شاهد بودیم که در یکی از جلسات انتخاباتی کاندیداهای ریاست‌جمهوری، محمد فاضلی، استاد اخراجی دانشگاه بهشتی، در واکنش به قطع میکروفنش توسط صدا و سیما که می‌خواست به اظهارات شهاب اسفندیاری درباره ماجرای اخراج او از دانشگاه پاسخ بدهد، اعتراض و جلسه را با ناراحتی ترک کرد. بسیاری به شیوه برخورد دکتر فاضلی انتقاد کردند و گفتند از یک استاد دانشگاه انتظار صبر و تحمل بیشتری می‌رود و دکتر فاضلی نباید این‌طور عصبانی می‌شد. نگارنده قضاوتی نمی‌کند، اما چند نفر از این منتقدان از رویه‌ها و روندهای برخورد با این استادان اطلاع دارند؟ وقتی با استادان محبوب و باسواد و خدوم دانشگاه چنین برخوردهایی می‌شود و حتی به ایشان اجازه دفاع از خودشان هم داده نمی‌شود، انتظار داریم چه واکنشی نشان بدهند؟
از این مهم‌تر، این اندازه شتابزدگی و عجله در اخراج دانشگاه‌ها برای چیست؟ چه اتفاقی افتاده یا قرار است بیفتد که تصمیم‌گیرندگان این اندازه تعجیل می‌کنند؟ آیا علت جز این است که تصمیم‌گیرندگان، نگران نتایج انتخابات پیش رو هستند و می‌خواهند قبل از اینکه تغییراتی اساسی در دولت رخ دهد، هر چه سریع‌تر دانشگاه‌ها و دانشجویان را از شماری از استادان متعهد و مورد احترام برای جامعه و دانشگاهیان محروم و ایشان را خانه‌نشین کنند؟
