افسوس که این نگاه‌های همه‌پسند، زود از میان‌مان رفتند!

به راحتی این نگاه را نادیده بگیرد. زاویه دیدی که مهم برایش، مردمش هستند و بس. توده مردمی که نگره سیاسی‌شان مهم نیست. آنچه مهم است آسایش و آرامش آنهاست و بس. شهید بروجردی‌ای که در این فیلم می‌بینیم به حتم شاکله اصلی شخصیتش هم همین بود. با نگاهی باز و روشنفکرانه به سمت غرب کشور روانه شد. کردستانی که دستخوش حوادث خطرناکی شده بود. کومله و دموکراتی که هر یک داعیه حکومت و خود‌مختاری داشتند، ولی به مدد فکر و ایده درستی که از ایشان ساطع می‌شد؛ ارتشی و پاسدار و سپاهی کنار هم کوشیدند، آن تکه از خاک وطن را حفظ نمایند و این مهم میسر نمی‌شد جز با تحمل نظر مخالف. دیدگاهی که گمشده چهل ساله ماست و چقدر این روزها می‌توانست گره‌گشای مسائل سیاسی و اجتماعی‌مان شود. افسوس که این نگاه‌های همه پسند زود از میان‌مان رفتند و افسوس دیگر آنکه بعد‌ها هم آنچنان شایسته و بایسته مورد واکاوی و تجلیل قرار نگرفتند.

فیلم غریب کاراکتری را نشان داد که همزمان با چند گروه فکری درگیر بود. گروه‌هایی که همگی هم لاجرم بیرون دایره نظام نمی‌بودند. انتخاب ایشان هم به دلیل سعه صدری بود که در ضمیرشان بود. چریکی که همزمان اسلحه دست داشت و به اقناع مخالف هم می‌اندیشید. گلوله و جنگ را راهکار آخر می‌دانست. بروجردی نگاهی فراتر از اصل واقعه داشت. به آینده فکر می‌کرد. به بودن کنار هم؛ نه تقابل و عدم تحمل. به حتم خود نیز در آن برهه قوام گرفتن نظام، کم خون دل نخورده بود، ولی شخصیتی که از خود به یادگار گذاشت؛ می‌تواند سرلوحه بسیاری شود که همرزم و هم‌دوره‌اش بوده‌اند. غریب ماندنش هم اتفاقی نبود. چه که افکاری از این دست هماره غریب هستند و تاریخ آنان را شاید آشنا سازد برای نسل‌های بعد.