از «هو » شدن تا تشویق ۷ دقیقه ای کاپولا +نظر منتقدان

سینما اعتماد ، به نقل از کافه سینما ، ساعاتی پیش تازه‌ترین ساخته‌ی فیلم‌ساز مشهور، فرانسیس فورد کوپولا در هفتادوهفتمین فستیوال فیلم کن به نمایش درآمد.

در این پست، برخی از نخستین واکنش منتقدان به فیلم مگالوپولیس را برای شما در کافه سینما منتشر می‌کنیم.

پیتر بردشاو در گاردین، از پنج، دو ستاره به این فیلم داده و در یادداشتی انتقادآمیز این فیلم را یک فیلم بیش‌از حد باد شده و بیش‌از حد کسل‌کننده می‌داند: اگرچه ممکن است پرسش فرانسیس فورد کوپولا: آیا امپراتوری ایالات متحده می تواند برای همیشه دوام بیاورد؟ معتبر باشد، اما بارقه‌های طنز هم نمی‌تواند این تریلر توطئه را از بازی‌های وحشتناک و جلوه‌های کسل‌کننده نجات دهد.

رابی کالین در تلگراف، از پنج، چهار ستاره به این فیلم داده و آن را فیلمی می‌داند که همچون لامپ‌های رنگی و نئونی حس خاصی را به بیننده القا می‌کند، فیلمی که انگار  نقطه‌ی تلاقی سریال ساکسشن و فیلم بتمن فوراِور است. این نویسنده نوشته: ساخت این فیلم برای فرانسیس فورد کوپولا چهل سال طول کشیده است و وقتی از تماشای آن درفستیوال فیلم کن متحیر شده بودم، احساس کردم ممکن است چهل سال طول بکشد تا بفهمم چه فیلمی بوده است.

بیلژ ابرای در ولچر، با یادداشتی سرشار از اسپویل نوشته است: هیچ چیزی در این وصیت‌نامه‌ی شاید نهایی فرانسیس فورد کوپولا نیست که شبیه چیزی از یک فیلم معمولی باشد…مگالوپولیس احتمالا دیوانه‌وارترین فیلمی است که تا به حال دیده‌ام و اگر بگویم از تک تک ثانیه‌های آن لذت نمی برم، دروغ گفته‌ام.

پیتر دبروژ در ورایتی در یادداشتی مثبت، آن را یک فیلم حماسی جسورانه و ناخوشایند درباره‌ی رابطه‌ی عمیق و شخصی هنرمند و هنرش می‌داند، او ضمن تمجید از تلاش کوپولا برای ساخت چنین فیلمی می‌نویسد: مگالوپولیس هرچیزی هست جز سست و کند، و اگرچه برخی از ایده‌هایش آن‌طور که باید طبق برنامه به نتیجه نمی‌رسد، از آن جمله بیانیه‌های اواخر دوران فیلم‌سازی هنرمند مستقلی است که هرگز ایمانش را به سینما از دست نمی‌دهد.

دیوید الریچ در ایندی‌وایر به فیلم نمره‌ی B+ داده است: رویای وحشی و تب‌آلود فرانسیس فورد کوپولا، الهام‌بخش امید تازه‌ای برای آینده‌ی فیلم‌‌هاست…کوپولا با مگالوپولیس، هشتاد و پنج‌سال سال احترام هنری و عشق رمانتیک را در یک مانیفست درهم و برهم و فوق‌العاده صمیمانه و بی‌ریا درباره‌ی نقش یک هنرمند در پایان یک امپراتوری را جمع کرده است.